Renesansowe teorie imitacji, emulacji i przekładu. Autorka poddaje analizie ewolucję trzech bardzo ważnych dla renesansowej i klasycystycznej estetyki pojęć i związanej z nimi metaforyki od starożytności po przełom estetyczny na początku XVII wieku. Rozdziały wstępne, poświęcone teoriom starożytnym i średniowiecznym, stanowią niezbędne tło dla omówienia nowożytnych dziejów naśladowania wzorów literackich i jego kontekstów. Główny trzon pracy stanowią rozdziały poświęcone poglądom Petrarki, teoriom piętnastowiecznych humanistów włoskich, sporowi o cyceronianizm, znaczeniu naśladowania dla szesnastowiecznej dydaktyki oraz dla rozwoju twórczości w językach narodowych, wreszcie kształtowaniu się wczesnych teorii przekładu. Na podstawie zebranego i obficie przytaczanego materiału źródłowego i przedmiotowego (najobszerniejszego z wydanych dotychczas w Polsce i na świecie prac poświęconych pokrewnej tematyce) autorka formułuje tezę o dominacji w kulturze renesansu modelu współzawodnictwa nad niewolniczym naśladowaniem. Ukazuje również, iż znane nowoczesnym teoriom przekładu dylematy (takie jak chociażby nieprzekładalność poezji lub szerzej: tekstu artystycznego, czy też odtwórcza rola tłumacza) obecne były już u początków refleksji nad rolą tłumaczeń, w epoce, która zaczęła odróżniać przekład od naśladowania. Jest to szczególnie istotne z tego względu, że najnowsze teorie coraz częściej sięgają po klasyczny termin "imitacja", gdy zajmują się problemami przekładu tekstu artystycznego. Wątkiem przewijającym się przez całą książkę jest zagadnienie wielogłosowości naśladowania postrzeganego w kontekście intertekstualności - autorka stara się pokazać, że wbrew obiegowym opiniom renesans nie był epoką bezdyskusyjnie przyjmującą dziedzictwo antyku, ale przeciwnie - tendencją dominującą było podejmowanie dialogu z wzorami starożytnymi.