Wybitny fotografik, urodzony 6 września 1909 roku w Moskwie, zmarł 28 października 2003 roku w Warszawie. Wywarł duży wpływ na rozwój polskiej fotografii w latach 60. i 70. Członek ZPAF (w tym członek honorowy), wielokrotny przewodniczący Rady Artystycznej. Jego styl kształtował się pod wpływem twórczości Jana Bułhaka i innych twórców z kręgu Fotoklubu Wileńskiego. Hartwig okazał się mistrzem w przedstawianiu rannych mgieł w formie impresjonistycznych pejzaży z okolic Lublina, jak też scen rodzajowych o tradycji polskiego malarstwa, rzadziej portretów wykonywanych na Starym Mieście w Lublinie. Jego styl zbliżył się do belgijskiego piktorialisty Leonarda Misonne'a i Francuza Pierre'a Dubreuila, który z kolei nawiązywał do malarstwa Constanta Troyona. Hartwig z sukcesem uprawiał także tzw. techniki szlachetne, m.in. złotobrom, którego używał do zdjęć z Kazimierza nad Wisłą - miasta, które szczególnie lubił. Był czołowym reprezentantem powstałego w 1936 roku Lubelskiego Towarzystwa Fotograficznego, które w 1938 roku zorganizowało Wystawę Fotografiki Polskiej. Jego prace wypełniały także propagowany przez Bułhaka program "fotografii ojczystej" - oprócz szeroko interpretowanego realizmu połączonego z tradycją piktorializmu wyrażały treści narodowe. W tym samym roku wziął udział w "I Polskiej Wystawie Fotografii Ojczystej w Warszawie", zorganizowanej przy poparciu MSZ, na której otrzymał srebrny medal. W lipcu 1944 roku fotografował pomordowanych w więzieniu na Zamku Lubelskim. W latach 1944-46 przebywał w łagrze w ZSRR. Po powrocie zamieszkał w Warszawie. Był jednym z założycieli Polskiego Związku Artystów Fotografów w 1946 roku (ostateczna nazwa zatwierdzona została w 1953). W 1948 brał udział w prestiżowych wystawach: "Nowoczesna Fotografika Polska" (Klub Młodych Artystów i Naukowców, Warszawa) i "Wystawa sztuki nowoczesnej" (Pałac Sztuki, Kraków), choć w tym samym czasie wystawiał prace tradycyjne, piktorialne.