Arkadiusz Henryk Piekara (ur. 12 stycznia 1904 w Warszawie, zm. 28 kwietnia 1989 tamże) – polski fizyk, wykładowca, pisarz popularnonaukowy, humanista. Był profesorem fizyki na Politechnice Gdańskiej, Uniwersytecie Poznańskim i Uniwersytecie Warszawskim.Syn Wincentego Piekary i Marii z domu Biała. Miał młodszego brata Brunona, który też był fizykiem. Zdał maturę w Gimnazjum im. Rejtana w Warszawie w 1922 gdzie uczył się od ok. 1918 roku [1]. Studiował fizykę na Uniwersytecie Warszawskim. Po uzyskaniu dyplomu magistra filozofii w 1927, był asystentem prof. Stefana Pieńkowskiego na Wydziale Fizyki UW. W 1928 Tadeusz Łopuszański zaproponował mu posadę profesora fizyki w nowo utworzonym Gimnazjum i Liceum im. Sułkowskich w Rydzynie. Urządził wspaniale pracownie wyjątkowe w szkole średniej z miejscami dla indywidualnej pracy dla zdolnych studentów. Co najmniej dwaj jego uczniowie osiągnęli później sławę jako naukowcy – Aleksander Łempicki i Józef Zwisłocki. Piekara sam wykorzystał znakomite warunki pracy do prowadzenia badań podstawowych nad dielektrykami. W 1936 roku Arkadiusz Piekara wraz z młodszym bratem Brunonem (również uczeń szkoły w Rydzynie) wykrył w nitrobenzenie efekt, który nazwano odwrotnym nieliniowym efektem dielektrycznym[2]. W tym samym czasie habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim.