Andrzej Leszek Zachariasz (ur. 26 lutego 1945 r. w Górce k. Racławic) – polski filozof, twórca oryginalnego systemu filozoficznego zwanego anatelizmem (relatyzmem), obejmującego ontologię, teorię poznania, filozofię kultury, filozofię człowieka i metafilozofię. Relatyzm jako system jest antykonstruktywizmem. Istotną rolę w jego systemie pełni pojęcie "poznania teoretycznego", które rozumie Zachariasz jako: proces aproksymacji, ... konstruowanie ciągu przybliżeń niewiadomego (bo zawsze pozostającego przed nami), ostatecznego wyjaśnienia, zrozumienia istnienia i nieskończoności momentów jego przejawiania się. W jego ujęciu zarówno filozofia, jak i nauki szczegółowe będą zakresowo podrzędne względem kategorii poznania teoretycznego, zaś kategoria ta, we współczesnej kulturze pełni funkcję podobną do tej, jaką dla starożytnych Greków pełniła filozofia, gdy proces specjalizacji wiedzy dopiero się rozpoczynał. Antropologia filozoficzna Zachariasza stawia sobie za cel poszukiwanie zagubionego sensu istnienia człowieka. Jest to z jednej strony spojrzenie z historycznej perspektywy na kwestię samookreślenia człowieka jak również propozycja teoretyczna, którą Autor nazywa antropoanatelizmem (antropologią anateliczną), najogólniej rzecz biorąc, sprowadzająca się do ujmowania człowieka jako jestestwa dążącego do celu, lub inaczej to wyrażając, człowieka jako jestestwa poszukującego sensu swojego istnienia. Jego filozofia kultury jest próbą zrozumienia: (a) kultury jako określonego momentu istnienia (jako sposobu istnienia świata, który został stworzony przez człowieka) prezentującego się poprzez znaczenia; (b) możliwości jej teoretycznego poznania, czyli ujęcia koniecznych i konstytutywnych jej określeń. Dwa główne problemy jego filozofii to: możliwość poznania teoretycznego możliwość ontologii, która chce być funkcją aktualnej wiedzy o świecie nie będąc przy tym ani substancjalizmem ani esencjalizmem?.