Sex drugs and rock'n'roll - wszystko to Marianne Faithfull przeżyła z podwójną intensywnością. "W roku 1964 piosenkę As Tears Go By wykonywała nieśmiała, drobna blondynka o delikatnym sopranie i subtelnej urodzie, do niedawna uczennica szkoły klasztornej. W 1987 roku śpiewała ją już zupełnie inna osoba. Dopiero co opuściła klinikę dla narkomanów. Ma szorstki, łamliwy głos. Głos niosący w sobie całe doświadczenie minionych lat. Na okładce płyty Strange Weather skrywa twarz w zniszczonych dłoniach. Ma nieco ponad czterdzieści lat, ale jej głos - o wiele więcej. Latem 1999 roku, podczas koncertów promujących album Vagabond Ways, ten sam tekst śpiewa dojrzała, mocno stąpająca po ziemi artystka. Marianne-Wielki Zwycięzca. Przezwyciężyła poważny długoletni nałóg i tym samym zniszczyła swój pop image utrwalany nie tylko przez znajomych, ale także przez media." Porywająca autobiografia, którą można by obdzielić kilka osób. W tej książce są wszyscy i wszystko, ale nie ma nawet cienia żalu czy usprawiedliwienia. Faithfull - bezkompromisowa i liryczna, arystokratka i bezdomna narkomanka, dusza towarzystwa uciekająca od zgiełku świata do domu w Dublinie, aktorka, która zawsze pozostaje sobą. Oto cała prawda o Marianne. Albo tylko jej drobny wycinek. Resztę - jak śpiewa w jednej z piosenek - zachowa dla siebie. "Faithfull nie podzieliła losu swoich znajomych. Buntownicy z lat 60. zmarli tragicznie - najczęściej z przedawkowania. Ci, którzy przetrwali, żyją w dostatku. Kiedyś wyznaczali drogi, którym miał podążyć rock, teraz zadowalają się wydawaniem co najwyżej poprawnych albumów. Marianne nie boi się eksperymentów muzycznych i chętnie nagrywa z wydawałoby się dalekimi sobie artystami. Mając blisko sześćdziesiątkę udowadnia, że nadal potrafi się artystycznie rozwijać i nie boi się odważnych przedsięwzięć, a do takich z pewnością należą jej ostatnie płyty.