Powstające w XIX wieku w całej Europie muzea naturalne oraz muzea sztuki stanowią miejsce, gdzie ludzie światli i obdarzeni smakiem uzgadniają poglądy na temat relacji człowieka do przyrody i przeszłości. Kiedy przyglądają się ekspozycji artefaktów przyrody, podziwiają jej przedstawienie, jakie proponuje przyrodoznawstwo, z kolei w muzeum sztuki śledzą, jak dzieła geniuszu opowiadają o kreacji ludzkiego ducha. I chociaż oddzielenie przedmiotów przyrody od dzieł sztuki ma na celu separację poznania prawdy naukowej od kontemplacji piękna, to jednak w obu miejscach publiczność ogląda eksponaty, tzn. obiekty zagęszczone interpretacyjnie, obdarzone znaczeniem i wartością przekraczającą ich faktyczność, obiekty wytworzone w wyniku estetyzacji epistemologicznej i artystycznej. Z końcem XX wieku artyści neoawangardy wkraczają do muzeów naturalnych, zaś w muzeach sztuki, dzięki nowej sztuce, zaburzają i problematyzują ustalone zasady wystawiania. To dzięki ich działaniom przestrzeń ekspozycyjna uzyskuje otwarty charakter, staje się miejscem konfrontowania wielu interpretacji, ale i odmiennych estetyk. Niniejsza książka podejmuje refleksję nad estetycznym i anestetycznym aspektem ekspozycji muzealnej w jej formie modernistycznej i postmodernistycznej.