Carnap rozwijał owocnie swe podstawowe idee w ciągu lat i dekad następujących po publikacji Logicznej składni. Już ta książka cechowała się wysoce semantycznym podejściem do analityczności, lecz za sprawą wielkiego polskiego logika, Alfreda Tarskiego, zostało ono wkrótce rozszerzone na semantyczną koncepcję prawdy. W latach czterdziestych Carnap wykorzystywał to ujęcie, badając znaczenie oraz modalność (możliwość i konieczność) W 1950 roku wydany został olbrzymi tom, poświęcony prawdopodobieństwu. Carnap pracował nad tym tematem aż do śmierci. Choć stale rozwijał ów projekt, trudno uznać go za ukończony. Jest to, oczywiście, cecha charakterystyczna nauki oraz, jak wierzył Carnap, także filozofii naukowej. W momencie śmierci Carnapa jego idee były na ogół źle rozumiane i odrzucane. Jednak od tego czasu filozofowie w historycznym zacięciem zaczęli przedstawiać jaśniejszy wizerunek jego pracy, w pełniejszym stopniu doceniając okazję, jaką stwarza ona dla naukowej i postępowej koncepcji filozofii.