Echokardiografia (ultrasonokardiografia – UKG, USG serca, echo serca) – technika diagnostyki obrazowej polegająca na badaniu struktur serca i dużych naczyń krwionośnych za pomocą ultradźwięków (ultrasonografia). Zwykle stosuje się ultradźwięki o częstotliwości od 1 do 10 MHz. Na ekranie monitora uzyskuje się obraz powstający wyniku odbicia fali ultradźwiękowej od badanych struktur. Obraz można zarejestrować na płycie DVD lub wydrukować. Badanie to umożliwia w sposób nieinwazyjny ocenę struktur anatomicznych serca, a także ocenę ruchu mięśnia sercowego i zastawek wewnątrzsercowych oraz przepływ krwi w obrębie przedsionków i komór serca, dużych naczyń sercowych (aorta, żyły główne, tętnica i żyły płucne) i naczyń wieńcowych. Stosuje się różne systemy echokardiograficzne (echokardiografia jedno-, dwu- i trójwymiarowa oraz dopplerowska). To badanie wykonywane poprzez ścianę klatki piersiowej, umożliwiające obrazowanie serca w badaniu: jednowymiarowym (M-mode) – pozwala na uzyskanie przekroju serca w jednej płaszczyźnie serca. Obecnie praktyczne nie używa się tych aparatów. dwuwymiarowym (2D) – umożliwiającym pomiary powierzchni i objętości oraz obliczenie frakcji wyrzutowej; trójwymiarowym (3D) – umożliwia ocenę struktur serca w perspektywie (obraz przestrzenny), co umożliwia dokładną ocenę serca w przypadku wad serca przed zabiegami kardiochirurgicznymi; badanie dopplerowskie – oparte na wykorzystaniu zjawiska Dopplera, umożliwiające pomiar prędkości ruchu elementów odbijających emitowaną wiązkę ultradźwięków, np. przepływu krwi w tętnicach.