Samuel Pepys, w młodości uczeń Magdalene College w Cambridge, zapisał temu kolegium testamentem swoje zbiory obrazów, rycin i książek. Pośród tych cennych zbiorów spoczywał w długotrwałym zapomnieniu rękopis jego „Dziennika”, pisany szyfrem, a obejmujący czas od 1 stycznia 1660 do 31 maja 1669 roku. Szyfr polegał na własnej pana Pepysa stenografii, do której klucz odnaleziono w papierach Pepysa dopiero w początkach XIX wieku (…). 
Okres, w którym Samuel Pepys pisał swój „Dziennik”, to pierwsze dziesięciolecie tzw. Restauracji, czyli przywrócenia na tron angielski – w osobie Karola II – dynastii Stuartów po upadku republiki ustanowionej przez tzw. Wielką Rebelię, tj. rewolucję z lat czterdziestych XVII wieku, której wodzem był znany całemu światu Oliver Cromwell*.