Antoni Karbowiak (ur. 10 stycznia 1856 w Dąbrowie koło Krotoszyna, zm. 27 lipca 1919 w Białce koło Makowa Podhalańskiego) – polski pedagog, historyk oświaty i wychowania, członek Towarzystwa Historycznego we Lwowie[1]. Syn Kajetana i Róży z Kaczmarków. Pochodził z rodziny chłopskiej[2]. Maturę zdał w 1880 r. w Śremie. W latach 1880–1881 odbył służbę wojskową w armii pruskiej. Podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim zakończone w 1886 r. doktoratem. W 1891 został nauczycielem w gimnazjum w Wadowicach, a od 1893 do przejścia na emeryturę w 1918 był nauczycielem w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie, prowadząc jednocześnie pracę naukową. W 1905 habilitował się na UJ w zakresie historii wychowania i pedagogiki. W 1919 uzyskał nominację profesorską. Opublikował ponad 80 prac. Jego najważniejsza praca to trzytomowe Dzieje wychowania i szkół w Polsce wydane w latach 1898–1923. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie[3].