Tom I, 319 str, 2001 r.

Tom II, 342 str, 2001 r. 

Tom III, 319 str, 2005 r.

Tom IV, 326 str, 2002 r.

Tom V, 368 str, 2002 r.

Tom VI, 331 str. 2002 r  

Tom VII, 274 str. 2002 r

Tom VIII, 368 str. 2003 r

Tom IX, 300 str. 2003 r

Tom X, 357 str. 2003 r

,Tom XI,  362 str. 2003 r.

Tom XII, 325 str. 2004 r.

Tom XIII, 391 str. 2004 r  

Tom XIV, 332 str. 2004 r.

Tom XV, 314 str. 2005 r.

Tom XVI, 320 str. 2005 r  

Tom XVII, 325 str. 2005 r.

Tom XVIII, 361 str. 2006 r.

Kościół katolicki w Polsce został w pełni zorganizowany, gdy papież Sylwester II uwieńczył starania księcia Bolesława Chrobrego i powołał do życia w 999 roku samodzielną organizację kościelną, jaką była metropolia gnieźnieńska. Realizacja tej decyzji miała miejsce w roku 1000, gdy podczas Zjazdu Gnieźnieńskiego cesarz Otton III ogłosił powstanie pierwszej polskiej metropolii obejmującej tereny ówczesnego państwa Bolesława Chrobrego. W jej skład wchodziły: archidiecezja gnieźnieńska, diecezja kołobrzeska dla Pomorza, diecezja wrocławska dla Śląska i diecezja krakowska dla Małopolski (biskupstwo poznańskie podporządkowano metropolicie gnieźnieńskiemu po śmierci biskupa Ungera w 1012 roku). Powstające z czasem nowe diecezje polskie wchodziły w skład metropolii gnieźnieńskiej. Stolicą metropolii ustanowiono ówczesną stolicę Polski i miejsce grobu św. Wojciecha – Gniezno. Arcybiskupi gnieźnieńscy jako metropolici od początku byli uważani za zwierzchników całego Kościoła w Polsce i najwyższych dostojników kościelnych. Nazywano ich niekiedy „arcybiskupami papieskimi”.