W dziejach monastycyzmu na Wschodzie Syria ma swoje szczególne miejsce. Ascetyzm determinował tam chrześcijańskie zachowania, miał dla chrześcijańskiej moralności znaczenie fundamentalne, pokazywał drogi i środki skutecznego wcielania w życie zaleceń biblijnych. We wczesnych tekstach pochodzących z syryjskiego Wschodu najczęstszym określeniem Chrystusa był Oblubieniec, słownictwo zaś i obrazy odnoszące się do zaślubin służyły szeroko do wyrażania relacji między wiernymi a Bogiem. Chrześcijanin czuł się poślubiony Chrystusowi i Jemu winien się oddać razem z ciałem i duszą. Dzieje miłości Bożej Teodoreta należą do najcenniejszych relacji o początkach ruchu monastycznego w Syrii. Teodoret deklaruje nam na wstępie, że bohaterami jego opowiadań będą najsłynniejsi asceci Wschodu.