Tadeusz Mencel - W 1931 r. zdał maturę w Gimnazjum Humanistycznym im. M. Kopernika w Łodzi, następnie ukończył studia na Uniwersytecie Poznańskim i na podstawie pracy „Sejmy Księstwa Warszawskiego” uzyskał tytuł magistra, w r. 1952 na podstawie pracy o Feliksie Łubieńskimzostał doktorem. W latach 1938-1939 pracował w Wojskowym Biurze Historycznym w Warszawie. W czasie II wojny światowej, po kampanii wrześniowej znalazł się na Węgrzech, potem walczył m. in. we Francji. W latach 1947-1953 pracował w Archiwum Państwowym w Poznaniu, w latach 1953-1954 organizował Archiwum Państwowe w Zielonej Górze, w latach 1954-1961 był dyrektorem Archiwum Państwowego w Lublinie. W czasie pracy w archiwach opracowywał liczne zespoły archiwalne, prowadził wykłady na kursach archiwalnych, autor publikacji z zakresu archiwistyki, m.in. w Archeionie, uczestnik konferencji metodycznych organizowanych przez Naczelną Dyrekcję Archiwów Państwowych. Był także wykładowcą historii nowożytnej i archiwistyki na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, autorem książek historycznych, m.in. „Galicja Zachodnia 1795-1809. Studium z dziejów ziem polskich zaboru austriackiego po III rozbiorze” (Lublin 1976) oraz redaktorem „Dziejów Lubelszczyzny” (Warszawa 1974). Działał aktywnie w licznych towarzystwach naukowych i organizacjach społecznych, odznaczony był Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Był żonaty z Zofią Białosiak, miał córkę Jolantę i syna Andrzeja.