Kościół katolicki, Kościół powszechny (gr. katholikos - powszechny) – największa na świecie chrześcijańska wspólnota wyznaniowa, głosząca zasady wiary i życia określane mianem katolicyzmu. Kościół katolicki jest jednym z trzech głównych nurtów chrześcijaństwa, obok Cerkwi prawosławnej i Kościołów protestanckich. Kościół katolicki uważa siebie za jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół założony przez Jezusa Chrystusa i jego apostołów blisko 2 tysiące lat temu.

Kościół zachowuje jedność w zakresie doktryny, dopuszcza natomiast różnice w obrzędach liturgicznych oraz odrębność organizacji hierarchicznej i kanonicznej (tzw. Kościoły sui iuris). W związku z tym w Kościele katolickim wyodrębnić można dominujący pod względem liczebności Kościół łaciński (zwany również Kościołem rzymskim lub zachodnim) oraz Katolickie Kościoły wschodnie, które mimo ich liczby i różnic między sobą ujmowane są wspólnie ze względu na swą niewielką liczebność. Ukończył studia w Akademii Duchownej w Petersburgu i tamże w 1885 otrzymał święcenia kapłańskie. Był proboszczem w Kruszynie, Brzeźnie i Rzgowie. Pełnił funkcję profesora i wicerektora Seminarium Duchownego we Włocławku. Od 1910 był kanonikiem włocławskim, a w 1914 objął funkcję rektora włocławskiego seminarium.

29 lipca 1918 został prekonizowany biskupem pomocniczym diecezji kujawsko-kaliskiej i biskupem tytularnym Acathus. Sakrę biskupią przyjął 10 listopada 1918. Do 1925, jako wikariusz generalny, rezydował w Częstochowie oraz w Kaliszu, skąd zarządzał południową częścią diecezji. W 1927 został wikariuszem kapitulnym. Od 1920 był wizytatorem klasztorów w całej Polsce. 21 listopada 1927 został mianowany biskupem włocławskim. Ingres do katedry we Włocławku nastąpił 22 kwietnia 1928.

Był autorem publikacji o tematyce teologicznej.