Dzieje Chrystusa to znakomite i klasyczne już przedstawienie ziemskich losów Jezusa z Nazaretu od pierwszych zapowiedzi Jego przyjścia na świat aż po zmartwychwstanie i założenie Kościoła. Autor, rzetelnie i kompetentnie łącząc skrupulatność uczonego z głębokim spojrzeniem człowieka wiary, w żywych barwach odmalowuje zarówno ludzką historię, jak i boską tajemnicę Jezusa. W rezultacie otrzymujemy dzieło tyleż historyczne, co literackie, w którym szczegółowa faktografia zostaje z nieprzeciętną sprawnością ujęta w ramy potoczystej narracji, czasami wręcz graniczącej z poezją, czasami zdumiewającej, czasami wstrząsającej. Autor – sięgając nie tylko do źródeł historycznych, dorobku nauki i tradycji biblijnej, lecz także do skarbca apokryfów, przekazów innowierczych, a nawet baśni i legend – omawia m.in. poczęcie i narodziny Jezusa, Jego działalność i cuda, nauczanie, kontakty z ludźmi (również przeciwnikami), a nawet usposobienie i wygląd. Wszystko to zaś umieszcza na bogatym tle ówczesnych realiów panujących na Bliskim Wschodzie. Uwzględnia też szerszą problematykę teologiczną oraz sposoby traktowania „dziejów Chrystusa” w różnych nurtach historiografii chrześcijańskiej, niechrześcijańskiej i... antychrześcijańskiej. Życie Jego takie, jakie znane nam jest z opowiadania, utkane jest z cudów i wszystko w nim wybucha oczywistością nadprzyrodzoną. A chcąc oderwać te zdumiewające fakty od tkanki Jego życia, należałoby zniszczyć samą tkankę i zaprzeczyć jej istnieniu, a także podać w wątpliwość słowa wszystkich świadków (ze wstępu).