Hanna Pieńkowska (ur. 22 września 1917 w Żytomierzu, zm. 18 czerwca 1976) – polska konserwatorka zabytków. Córka neurologa i psychiatry Stefana Pieńkowskiego i Wiktorii z Sawickich. Studia z historii sztuki rozpoczęła przed II wojną światową; po wojnie osiadła w Krakowie, gdzie po ukończeniu studiów podjęła pracę w Urzędzie Konserwatorskim pod kierunkiem Józefa Dutkiewicza; po jego przejściu na Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie została w 1951 wojewódzkim konserwatorem zabytków. Na stanowisku tym pozostała do końca życia. W 1950 obroniła doktorat. Jako konserwator aktywnie zajmowała się ratowaniem zabytków, była autorką nowatorskich metod ochrony. Kładła w swojej pracy nacisk na prowadzenie dokładnej dokumentacji konserwatorskiej, w latach 50. działała na rzecz powołania Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków. Przyczyniła się do uratowania wsi Chochołów, założenia Nadwiślańskiego Parku Etnograficznego w Wygiezłowie, powstania ogrodów renesansowych w Mogilanach. Była autorką ponad 100 prac naukowych, w tym nowoczesnej koncepcji ochrony Lanckorony oraz artykułów w Polskim Słowniku Biograficznym (m.in. życiorysu Maurycego Gottlieba). Wraz z mężem, poetą Tadeuszem Staichem, była miłośniczką pieszych wędrówek po Tatrach. Jako konserwator działała na rzecz uratowania zabytkowych szałasów tatrzańskich. Swojej pasji poświęciła książkę Drogami skalnej ziemi. Podtatrzańska włóczęga krajoznawcza (1956, razem z mężem). Wraz z Jerzym Łomnickim jest patronką dorocznej nagrody Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków, ustanowionej w 1984.