Filmy dokumentalne Krzysztofa Kieślowskiego stanowią w polskiej sztuce filmowej zjawisko wyjątkowe. Są to dzieła opowiadające historię Polski lat sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych bez propagandowego retuszu, obdarzone przez ich twórcę autorytetem świadka i zarazem wnikliwego obserwatora. Kamera Kieślowskiego pieczołowicie zarejestrowała swą współczesność, ukazując nie tylko to, co zewnętrzne, powszechnie dostępne, ale i to, co ukryte głębiej, to, co stanowiło istotę opisanych zjawisk.
Niniejsza publikacja zrodziła się z przekonania o kapitalnym znaczeniu twórczości dokumentalnej Kieślowskiego zarówno dla polskiego kina faktów, jak i dla całego dorobku tego reżysera, albowiem filmy te skupiają w sobie to, co najistotniejsze w polskiej kinematografii tamtego okresu, pozostając jednocześnie dziełami na wskroś oryginalnymi. Dokumentalna twórczość Krzysztofa Kieślowskiego to nie Kieślowski gorszy czy mniej ważny od Kieślowskiego twórcy filmów fabularnych. To tylko Kieślowski mniej znany i nie do końca rozpoznany, lecz jak tamten naprawdę wart wnikliwego przestudiowania.