Bogusław Śliwerski jest jednym z najwybitniejszych przedstawicieli polskich nauk o edukacji w ostatnich dekadach. Jego kolejne książki dokonywały „przełomów dyskursywnych” w pedagogice, a impulsy teoretyczne i empiryczne, które wnosił, odegrały ogromną rolę w kształtowaniu sposobów myślenia w edukacji i o edukacji. [...] pokazuje w sposób znakomity, poparty bardzo przekonującymi wynikami przeprowadzonych przez siebie badań, mechanizmy sprawowania władzy polityczno-edukacyjnej w Polsce. Przedstawia, jak nowe, pełne – aby odwołać się do myśli Foucaulta – władzy/wiedzy dyskursy polityczne „przycinają” i rekonstruują rzeczywistość edukacyjną, ograniczając możliwości upodmiotowienia lokalnych aktorów życia pedagogiczno-oświatowego. W prowadzonych precyzyjnie, a jednocześnie bardzo komunikatywnie narracjach Bogusław Śliwerski pokazuje, w jaki sposób władza ustawy, rozporządzenia czy decyzji tworzy „nowy świat”, nową scentralizowaną rzeczywistość, w ramach której alternatywne sposoby myślenia i działania są marginalizowane/wykluczone. [...] Diagnoza uspołecznienia publicznego szkolnictwa III RP w gorsecie centralizmu to nie tylko książka pedagogiczna, ale także politologiczna, jej Autor bowiem ukazuje nieuchronność asymetrycznych w każdym aspekcie związków (uprzedmiotawianej) oświaty z (upodmiotowioną i bezwzględnie decyzyjną) polityką i władzą. Przedstawia, niekiedy niemal „detalicznie”, jak władza (czasami tylko dlatego, aby potwierdzić „swoją władzę”) przedostaje się do najmniejszych nawet zakątków codziennej praktyki edukacyjnej. prof. zw. dr hab. Zbyszko Melosik (fragment recenzji)