W ciągu kilkusetletniej obecności Żydów w Polsce ukształtowała się w naszym kraju oryginalna sztuka żydowska o własnej linii rozwoju, z odrębnym repertuarem form, będąca w skali światowej prawdziwym fenomenem. Osadzona głęboko w tradycji sięgającej czasów sprzed diaspory, związana przede wszystkim z potrzebami kultu religijnego, ale i zwyczajami rządzącymi życiem codziennym, nabierała w warunkach współegzystencji z ludnością miejscową wielu cech nowych, w pewnym sensie rodzimych. Kierunek jej ewolucji wyznaczały kolejne style, od gotyku po klasycyzm i tendencje współczesne. Pokazują to zarówno wytwory rękodzieła artystycznego, jak dzieła architektury i nagrobki, później również prace plastyczne - obrazy i rzeźby. Twórczość ta, rozwijająca się swobodnie przez tak długi czas, została unicestwiona w latach Holokaustu. Zostały resztki - obiekty przechowywane dziś w muzeach, nieliczne synagogi odbudowane ze zniszczeń, cmentarze. To, co było i to, co przetrwało, jest tematem tej książki. Pieczołowicie zgromadzone archiwalia, badania terenowe, setki zdjęć, rysunków i planów składają się na autentyzm pracy, przedstawiającej możliwie kompletny obraz dawnej sztuki żydowskiej w Polsce i ukazującej miejsce tej sztuki w kulturze polskiej. Jest to pierwsze w dziejach kultury polskiej opracowanie tego tak ciekawego, a tak właściwie mało znanego tematu. Prezentacja polskich judaików doprowadzona została do przełomu XIX i XX wieku. Liczne ilustracje (czarno-białe i kolorowe) znakomicie uzupełniają treść i pozwalają czytelnikowi docenić pozycję dawnej sztuki żydowskiej w Polsce.