Mieczysław Smolarski - ur. 6 kwietnia 1881 w Krakowie. Studiował na Wydziale Prawa UJ; także: literaturę, historię sztuki i filozofię. Jako poeta debiutował w 1909 na łamach kwartalnika literacko-artystycznego „Lamus". W 1911 uzyskał doktorat na podstawie pracy Poezja legionów. Czasy, pieśń i jej dzieje. Od 1912 do 1913 przebywał w Paryżu, zbierając materiały do pracy habilitacyjnej Wolter a Polska. Od 1914 pracował w Muzeum Czartoryskich w Krakowie, później przeniósł się do Zakopanego, gdzie w latach 1916-1918 był nauczycielem prywatnego gimnazjum. Od 1918 zamieszkał w Warszawie. Zastępca dyrektora Biura Rady Senatu, naczelnik Wydziału Prac Parlamentarnych w Biurze Sejmu. Napisał w tym czasie kilka powieści o tematyce współczesnej, m.in. Wśród burzy (1918); Uczta Baltazara (1923); Ludzie w maskach (1928); Ogród przed burzą (1929); Na ziemiach polskich bój (1930). Autor powieści historycznych: Dawna Polska w opisach podróżników (1936); Poszukiwacz złota (1927). W 1929 założył (działające do 1937) Zrzeszenie Beletrystów Polskich. Od 1945 do 1946 pracował na stanowisku zastępcy kustosza w oddziale Muzeum Narodowego w Nieborowie. Wygłaszał odczyty, brał udział w wieczorach autorskich. W 1951 powrócił do Warszawy. W ostatnich latach życia niemal całkowicie poświęcił się pisaniu powieści dla młodzieży (m.in. W złoconych pałacach Wielkiego Chana,1956; Tajemnice wysp południowych, 1959; Muzykanci króla jegomości, 1963). W 1960 ukazało się jego Miasto starych dzwonów - pierwsza część zbeletryzowanych pamiętników obejmująca okres krakowski. Zmarł 21 stycznia 1967 w Warszawie.