Dekanat Bytom – dekanat katolicki wchodzący w skład diecezji gliwickiej.Dekanat bytomski powstał w 1331 w wyniku wydzielenia części parafii dekanatu sławkowskiego[2]. Oba dekanaty podlegały diecezji krakowskiej. Sprawozdanie z poboru świętopietrza z lat 1334-1342 w diecezji krakowskiej sporządzone przez Galharda z Cahors w dekanacie bytomskim (decanatus Bithomiensis) wymienia następujące parafie (lista ta była niepełna, zawierała jedynie dłużników)[3]: Wojkowice Kościelne (Woycowicz), Będzin(Bandin/Bandzen), Grodziec (Grodzecz/Grozecz), Koziegłowy (Cosseglow/Cosseglov), Mikulczyce (Niculczicz/Niculcicz), Siemonia (Symuna), Chorzów (Stary) (Cargow), Siewierz (Sevor), Bytom (św. Małgorzaty) (sancta Margareta), Ciągowice (Sancovicz), Kamień (Camen), Biskupice (Biscupicz), Czeladź (Czelacz);

W XV w. stworzono dekanat sławkowsko-bytomski (Decanatus Slawkoviensis alias in Bithom), liczący 25 parafii i opisany przez Jana Długosza w Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis[4]. W okresie późniejszym siedzibę dekanatu przeniesiono ze Sławkowa do Bytomia, a w 1748 podzielono go na dekanaty bytomski i siewierski.

Po soborze trydencki pierwszej wizytacji dokonał archidiakon krakowski Krzysztof Kazimirski na zlecenie biskupa Jerzego Radziwiłła w listopadzie 1598. Wiele kościołów w śląskiej części dekanatu była w rękach luteran. Wizytator spotkał się z wrogim przyjęciem w Bytomiu, pomimo że w rękach katolików znajdowały się dwa kościoły bytomskie św. Ducha i św. Małgorzaty, a ponadto kościoły w Chorzowie, Kamieniu, Michałkowicach, Bogucicach, Mysłowicach i Dziećkowicach. Część siewierska dekanatu pozostawała katolicka[5].

Od 1811 roku dekanat znajdował się pod zarządem diecezji wrocławskiej a ostatecznie przyłączony do niej został na mocy bulli papieża Piusa VII De salute animarum z 16 lipca 1821. Diecezję katowicką utworzono w 1925.