Uczęszczał do C. K. Gimnazjum Męskiego im. Królowej Zofii w Sanoku do 1907 (wówczas profesorem był tam jego brat Antoni), a od 1907 do C. K. Gimnazjum Św. Anny w Krakowie[6][7], gdzie zdał egzamin dojrzałości w 1910[8]. Studiował historię literatury i językoznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim w latach 1910-1914, w 1926 przebywał na studiach uzupełniających w Paryżu. W 1919 uzyskał stopień doktora filozofii na UJ na podstawie pracy Wpływ Mickiewicza na Kondratowicza i Romanowskiego, przygotowanej pod opieką Ignacego Chrzanowskiego. Pracował jako nauczyciel języka polskiego w wielu gimnazjach krakowskich - macierzystym Św. Anny (1915-1916[9], 1918–1919[10], 1933-1950), M. Ramułtowej (1916-1917), Św. Jacka (1917-1918[11], 1920-1925), im. Tadeusza Kościuszki (1919-1920), im. A. Witkowskiego (1925-1933), im. Adama Mickiewicza (1950-1952), im. Jana III Sobieskiego (1952-1954). W latach 1933-1948 był kierownikiem Ogniska Metodycznego Nauki Języka i Literatury Polskiej w Okręgu Szkolnym Krakowskim. W okresie międzywojennym współpracownik tygodnika katolickiego „Głos Narodu” (red. ks. Jan Piwowarczyk). Od 1927 pozostawał związany z Uniwersytetem Jagiellońskim; od 1927 do 1952 wykładał metodykę nauczania języka polskiego w Studium Pedagogicznym UJ[12], brał udział w tajnym nauczaniu uniwersyteckim w okresie okupacji,więzień obozu pracy w Nowym Wiśniczu 1940-41. Od 1959 pracował jako docent w Katedrze Historii Literatury Polskiej - prowadził wykłady z dziejów literatury polskiej XIX wiekuoraz metodyki nauczania literatury[12]. Był także wykładowcą w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie od 1945 do 1950[12] oraz docentem w Katedrze Literatury Polskiej WSP od 1959 do 1961. Odszedł na emeryturę z uniwersytetu w 1963.