Tom 1 - Daniel. Królowa polskiej korony. Legenda I. Warszawianka, 415 s. 1964 r.

Tom 2 - Meleager. Protesilas i Laodamia. Klątwa, 315 s. 1958 r.

Tom 3 - Lelewel. Legion, 255 s. 1958 r.

Tom 4 - Wesele, 305 s. 1958 r.

Tom 5 - Wyzwolenie, 255 s. 1959  r.

Tom 6 - Bolesław Śmiały. Legenda II. Skałka, 467 s. 1962 r.

Tom 7 - Akropolis. Achilleis, 427 s. 1959 r.

Tom 8 - Noc listopadowa, 315 s. 1959 r.

Tom 9 - Cyd. Powrót Odysa. Sędziowie, 353 s. 1960 r.

Tom 10 - Fragmenty dramatyczne. Zygmunt August, 414 s. 1960 r.

Tom 11 - Rapsody. Hymn. Wiersze, 307 s. 1961 r.

Tom 12 - Inscenizacje, 303 s. 1961 r.

Tom 13 - Hamlet, 255 s.  1961 r.

Tom 14 - Pisma prozą Juvenilia, 375 s. 1966 r. 

Stanisław Mateusz Ignacy Wyspiański** (ur. 15 stycznia 1869 w Krakowie, zm. 28 listopada 1907 tamże) – polski dramaturg, poeta, malarz, grafik, architekt, projektant mebli. Jako pisarz związany z dramatem symbolicznym. Tworzył w epoce Młodej Polski. Bywa nazywany czwartym wieszczem polskim. Wyspiański w twórczości dramatycznej kontynuował tradycje romantyczne. Tak jak romantycy, zdobył się na formację samodzielną, tworząc dramatyczne struktury odmienne i swojskie. Podczas podróży 1890 roku mógł przyjrzeć się funkcjonowaniu teatru europejskiego, który wywarł na nim silne wrażenie. **Tematyka i inspiracje** Tematyka dramatów Wyspiańskiego jest bardzo rozległa – od dziejów legendarnych i wczesnohistorycznych po powstanie listopadowe. W „Wyzwoleniu” i „Legionie” polemizuje z polskim romantyzmem, w „Sędziach” i „Klątwie” porusza kwestie współczesnej wsi polskiej. Parafrazuje eposy Homera. Toczy zaciętą walkę z romantyczną poezją ruin i grobów, ze złudami i marami przeszłości, z sentymentalną nastrojowością i tragicznym bałamuceniem się, z obciążeniem przeszłości. W jego utworach istnieje żywioł fantastyczny, przeobrażający rzeczywistość, i jednocześnie skłonność do konkretu i autentyzmu, widocznych w świecie przyrody. Równie pobudzającą rolę ma otoczenie, znane osoby i przeżyte sprawy, stryj – wiarus z powstania, usłyszana melodia „Warszawianki” czy wesele Lucjana Rydla powracają w późniejszych jego dziełach. Równie ważne są impulsy płynące od autentycznych dzieł sztuki: np.: gobeliny katedralne i pomniki nagrobne, ożyłe w „Akropolis”, czy ożywionego z obrazu Matejki Wernyhorę w „Weselu”. Widoczne są także wpływy mitów helleńskich i judejskich. **Działalność teatralna** Na okres twórczy przypada około dziesięciu lat, w których powstało dwadzieścia dramatów. Wyspiański doczekał się triumfu za życia, ale krótkiego i przejściowego.