W Polsce przez wieki, jeżeli nie od początku jej istnienia, najbardziej wyzyskiwaną i wykorzystywaną klasą społeczną byli niewątpliwie chłopi. Nikt przez ten okres czasu nawet nie myślał by bezinteresownie przyznać im jakiekolwiek przywileje bądź chociażby prawa dotyczące przede wszystkim zniesienia uciążliwej dziesięciny oraz pańszczyzny . Dopiero w licznych powstaniach narodowych chłopi mieli szansę przypomnieć o sobie.  Po raz pierwszy chłopi mogli się wykazać i nagłośnić swą sprawę w Powstaniu listo-padowym ( koniec listopada – 1830 r). Poza tym, wg większości historyków, ich udział mógłby przynieść nawet powstaniu zwycięstwo. Niestety, żaden z obozów politycznych nie był zainteresowany by dać im szansę zaistnienia na arenie narodowej. Jednak nie oznaczało to, że chłopi popadli w zapomnienie. Dość duży szum został wywołany na temat reformy agrarnej, który mogłaby przynieść polepszenie położeniu chłopskiemu. Gdy wiele obozów prawicowych ( z Adamem Czartoryskim na czele ) była, rzecz jasna, przeciw reformie to w tym samym czasie wzmagały się zarówno bunty chłopskie przeciw pańszczyźnie i ogólnie rzecz biorąc właścicielom chłopskim, jak i propaganda lewicowa głównie Jana O. Szanieckiego za postulatem reformy. W dalszej kolejności rzeczy powstałe „Towarzystwo Przyjaciół Włościan”, w imię pozyskania poparcia chłopów w powstaniu, wzniosło w sejmie prośbę o rozpatrzenie reformy pospolitego ruszenia. Projekt ten by zakładał, iż chłopi w ramach udziału w powstaniu otrzymaliby zapewnienie posiadania ziem przez nich użytkowanych. Na niekorzyść chłopów żadna z reform nie została przeprowadzona, poza wyjątkiem nakazania wsiom dostarczania określonej liczby wojsk w razie wybuchu wyzwolenia narodowego. Jawna wstrzemięźliwość wykazana ze strony szlachty na temat sprawy chłopskiej doprowadziła do ewidentnej porażki Powstania listopadowego.  Po niemalże dwóch dekadach w 1846 r., pamiętając o błędach popełnionych w zeszłym powstaniu, chłopi w tzw. rabacji chcieli w pełni się uniezależnić od szlachty.