Antoni Julian Nowowiejski (ur. 11 lutego 1858 w Lubieni, zm. 28 maja 1941 w Działdowie) – polski duchowny rzymskokatolicki, historyk, biskup diecezjalny płocki w latach 1908–1941, arcybiskup ad personam od 1930, błogosławiony Kościoła katolickiego. Szkołę średnią ukończył w Płocku i tamże wstąpił do seminarium. Naukę kontynuował w Cesarskiej Rzymskokatolickiej Akademii Duchownej w Petersburgu. Święcenia kapłańskie przyjął 10 lipca 1881 z rąk biskupa Aleksandra Gintowta-Dziewałtowskiego. Był profesorem i rektorem Seminarium Duchownego w Płocku, otrzymał godność kanonika płockiego, pełnił funkcję wikariusza generalnego diecezji. 12 czerwca 1908 został mianowany biskupem diecezjalnym płockim. 6 grudnia otrzymał sakrę biskupią w Petersburgu z rąk arcybiskupa Apolinarego Wnukowskiego, a ingres do katedry w Płocku odbył 10 stycznia 1909. Od 1918 do 1919 był pierwszym w historii sekretarzem generalnym Episkopatu Polski. 25 listopada 1930 został promowany przez papieża Piusa XI na arcybiskupa ad personam ze stolicą tytularną Silyum. Jako zwierzchnik diecezji płockiej dokonał reformy administracyjnej, wiele uwagi poświęcał szkolnictwu katolickiemu (powołał do życia Niższe Seminarium Duchowne Diecezji Płockiej), w okresie I wojny światowej angażował się w działalność charytatywną. Dwukrotnie przeprowadził synod diecezjalny (1927, 1938) i zainicjował diecezjalną Akcję Katolicką.