Książkę należy bez wątpienia uznać za pisarskie dzieło życia Włodzimierza Dębskiego, ojca sławnego kompozytora - Krzesimira Dębskiego. Mamy tu do czynienia z wielobarwnym freskiem epickim, odsyłającym do krainy młodości autora. Autor opisuje świat swojej młodości w miasteczku Kisielin na Wołyniu oraz tragedię wołyńskich Polaków-11lipca 1943. Polacy zgromadzeni w kościele kisielińskim na mszy świętej zostali otoczeni przez ukraińskie Bandy UPA, gdy ludzie zaczęli wychodzić z kościoła, zaczęli strzelać... Tekst umiejętnie łączy literackość z tkanką historyczną, fabuła łączy się z faktem, dokumentami, tabelami, mapami, rysunkami. Całość wyłoniła się z pamięci Dębskiego i bliskich mu osób, będących jak on mieszkańcami polikulturowego mikroświata kisielińskiego Autor opisuje tragedię wołyńskich Polaków bez nienawiści wobec sprawców, kryje emocje, stara się jak najrzetelniej rejestrować fakty, obiektywizuje zdarzenia. W zasadzie nie komentuje ówczesnego barbarzyństwa, ale i tak „naga" rzeczywistość mówi wszystko. Ból i trwoga właściwe tomowi drugiemu tłumią zaś rzewność i nostalgiczność części pierwszej. Jestem przekonany, że dla czytelników nie pamiętających lat II wojny światowej książka ta stanie się bezcennym materiałem poznawczym. Dla historyków z kolei wobec zniszczenia dokumentacji administracyjnej i kościelnej z terenu kisielińskiego będzie miała znaczenie źródłowe, poszerzy zasób wiedzy przedmiotowej, pomoże w weryfikowaniu danych.