Monografia przedstawia uzbrojenie formacji polskich z okresu I wojny światowej: Legionów Polskich, Korpusów Polskich w Rosji, Polskiej Siły zbrojnej i Armii Polskiej we Francji, a przede wszystkim Wojska Polskiego w latach 1918–1939. Autor omawia konstrukcje i zagadnienia produkcji typów i wzorów broni strzeleckiej oraz sprzętu artyleryjskiego, ze szczególnym uwzględnieniem układu polskiej myśli technicznej w adaptację obcych wzorów, a następnie tworzenia własnych oryginalnych konstrukcji różnych rodzajów broni. Przedstawiono także dane dotyczące ilości posiadanego uzbrojenia i wyposażenia formacji Wojska Polskiego w poszczególne jego rodzaje. Całość publikacji ilustruje około 120 rysunków uzupełnionych przez 49, przeważnie niepublikowanych, fotografii.