Bolesław Chrobry: Szło nowe, t. II - 1970r., 426s

Bolesław Chrobry: Złe dni, t. I- 1970r., 322s

Bolesław Chrobry: Złe dni, t. II - 1971r., 354s

Bolesław Chrobry: Rozdroża, t. I - 1971r.,450s

Bolesław Chrobry: Rozdroża, t. II - 1971r. 373s

Bolesław I Chrobry (Wielki) (ur. 967, zm. 17 czerwca 1025) – władca Polski z dynastii Piastów, pierwszy koronowany król Polski (od 1025), w latach 1003-1004 także książę Czech jako Bolesław IV, książę Polski od 992.

Był synem Mieszka I, księcia Polski i Dobrawy, czeskiej księżniczki. Objął rządy w 992, wypędzając krótko potem swoją macochę Odę i przyrodnich braci.

Popierał misje Wojciecha Sławnikowica, biskupa praskiego i Brunona z Kwerfurtu. Męczeńską śmierć tego pierwszego (997) i jego rychłą kanonizację wykorzystał niejako do celów politycznych, doprowadzając na tzw. zjeździe gnieźnieńskim do utworzenia polskiej metropolii kościelnej w Gnieźnie oraz biskupstw w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu i tym samym potwierdzenia pełnej samodzielności Polski przez cesarza Ottona III. Po śmierci Ottona III (1002) Bolesław znalazł się w konflikcie z jego następcą Henrykiem II Świętym, prowadząc z nim długotrwałe wojny (1002-1018), zakończone pokojem w Budziszynie i zajęciem Milska i Łużyc.

W 1018 zdobył Kijów, osadzając na ruskim tronie swojego zięcia Światopełka I. W 1018 lub rok później przyłączył ponownie do państwa polskiego utracone w 981 roku Grody Czerwieńskie.

Tuż przed śmiercią (1025), koronował się na pierwszego króla Polski.

Przydomek Chrobry został mu nadany za czasów panowania jego syna, Mieszka II, i oznacza człowieka mężnego, dzielnego i odważnego.