Marion buduje oryginalną filozofię nawiązującą do teologii negatywnej Pseudo-Dionizego. Filozofia poszukująca prawdziwie boskiego Boga musi rozstać się z metafizyką bytu po to, by odsłonić wymiar boskiej Miłości ukazanej w osobie Chrystusa, to znaczy wymiar Daru. Jean-Luc Marion należy on grona najwybitniejszych współczesnych francuskich filozofów. W kręgu jego zainteresowań badawczych znajduje się filozofia Boga, fenomenologia i kartezjanizm. Spośród badaczy nurtu kartezjańskiego powszechnie uznawany jest za najważniejszego eksperta. Ceni się go również za jego wkład do fenomenologii, lecz osób, które są w stanie docenić doniosłość tych dokonań nie ma wiele. Swymi badaniami wspiera on bowiem fenomenologiczne rozważania dotyczące filozofii objawienia. Nie unika zagadnień skomplikowanych, podaje odważne interpretacje i obficie je dokumentuje. Jest to twórca bardzo płodny. Opublikował kilkanaście książek, a większość z nich jest bardzo obszernych. W Polsce, do tej pory, wydana została tylko jedna książka Mariona oraz dwa jego artykuły. Nie dają one możliwości zorientowania się w złożoności myśli filozoficznej tego autora. Przetłumaczona na język polski książka Dieu sans l'ętre (Bóg bez bycia, 1996) należy bowiem do wczesnych jego publikacji, a artykuły: La connaissance de la charité (Poznanie miłości, 1995) i Saint Thomas d'Aquin et l'onto-théo-logie (Święty Tomasz z Akwinu i ontoteologia, 1998) ukazują jedynie skromny wycinek dorobku intelektualnego tego myśliciela. Pomoc we wstępnej orientacji w dziele Mariona możemy uzyskać dzięki publikacjom Karola Tarnowskiego (1997 i 2000), Michała Pawła Markowskiego (2001), Haliny Perkowskiej (2001). W publikacjach tych mowa jest o jego fenomenologii. O Marionowskich badaniach nad Kartezjuszem możemy natomiast dowiedzieć się nieco od Zbigniewa Janowskiego (1998). Brak jest jednak publikacji obejmujących całość dotychczasowych jego dzieł. Zarówno tych, ukazujących całościowo jego wizję fenomenologii, jak i zawierających analizę badań kartezjańskich. W listopadzie 2008 został wybrany do Akademii Francuskiej, zasiadł na fotelu nr 4 w miejsce zmarłego kardynała Lustigera.