Badanie błędów zaokrągleń i ich przenoszenia się jest bardzo proste, póki rozważamy pojedyncze działania lub ich niewielkie zespoły. W długich obliczeniach to badanie komplikuje się, a przynajmniej tak uważano do niedawna, rezygnując często z powodu rzeczywistych lub urojonych trudności z analizy błędów, z oceny ich wpływu na otrzymane wyniki. Można było godzić się z tym w przypadkach, w których intuicja lub doświadczenie mogły zastąpić szczegółową analizę błędów. Obecnie jednak na maszynach cyfrowych rozwiązuje się często tak duże zadania, że wymagają one nie tylko dobrej metody numerycznej ich rozwiązania, ale i skutecznych metod analizy dokładności wyników, uwzględniającej między innymi błędy zaokrągleń. Tych ostatnich metod do niedawna prawie nie było. Nieliczne prace w czasopismach nie trafiły do praktyków, którzy by je stosowali. Dopiero w 1963 roku ukazała się pierwsza książka traktująca o błędach zaokrągleń. W książce Wilkinsona czytelnicy nie znajdą  kompletnej teorii błędów zaokrągleń, jednak autor ukazuje jak złudną wartość  mogą mieć wyniki obliczeń nie poparte badaniem ich dokładności. Warto zachęcić do uważnej lektury tejże książki nie tylko praktyków, ale i teoretyków metod numerycznych.