Zwycięska bitwa warszawska, chociaż stanowiła przełomowy moment w wojnie polsko-bolszewickiej, nie doprowadziła do jej ostatecznego zakończenia. Wojska Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego chociaż dotkliwie pobite, nie zostały całkowicie rozbite, co było zamiarem strony polskiej. W tej sytuacji Naczelny Wódz Józef Piłsudski uznał, iż należy zaplanować i przeprowadzić kolejną bitwę, by zmusić bolszewików do poniechania agresywnych zamiarów wobec Polski, a jednocześnie zadecydować o kształcie polskiej granicy wschodniej.Tuchaczewski po wycofaniu swych jednostek na linię Niemna i Szczary, dokonał reorganizacji i szybkiej regeneracji wojsk i zaczął opracowywać plan nowej ofensywy.. Analizując bowiem zachowanie się wojsk polskich w końcowej fazie bitwy, doszedł do przekonania, że „Polacy, którzy w swą kontrofensywę włożyli całą, jaka im jeszcze pozostała, energię, wyczerpali się i nie byli w stanie rozwinąć osiągniętego powodzenia”. Kierownictwo partii bolszewickiej uważało także, klęskę pod Warszawą za chwilowe niepowodzenie i w niczym nie zmieniło celów strategicznych wyznaczonych w stosunku do Polski. Na IX Konferencji WKP(b) Lenin stwierdził: Dyplomaci, którzy liczyli na naszą słabość, zawiedli się w swoich rachubach, udowodniliśmy, że polska nie może nas pokonać, my natomiast byliśmy i jesteśmy niedalecy od zwycięstwa”.

         Plan przygotowywanej operacji zawarty został w dyrektywie nr 01358, wydanej przez Tuchaczewskiego w dniu 23 września, która przewidywała ofensywę na prawym skrzydle na kierunku Białystok-Bielsk Podlaski-Lublin. Wedle planów po rozbicie białostocko-bielskiego zgrupowania przeciwnika, główne siły miały skierować uderzenie na kierunek południowo-zachodni, w przybliżeniu na Lublin, by okrążyć całość wojsk polskich.