Wielu było w XIX wieku pasjonatów, którzy pieszo zdeptali swój powiat, wstępując do chłopskich zagród, zapisując ludowe pieśni, zwyczaje i obrzędy. Oskar Kolberg z owej wędrówki uczynił swoją drogę życiową. Zainteresowany głównie kulturą muzyczną, zapisywał też ludowe opowieści. Korzystał z dorobku swoich poprzedników i współpracowników. Szczególna wrażliwość, a może też czujny słuch muzyczny ustrzegły go przed pokusą "poprawiania" i upiększania ludowej epiki, skłonił do zachowania jej pierwotnej, gwarowej postaci. Nasz wybór nie jest przeznaczony dla ludoznawców, dlatego w wielu wypadkach zrezygnowaliśmy z zapisu gwarowego, aby uprzystępnić tekst dzisiejszemu czytelnikowi. To zaproszenie do świata, w którym zło nigdy nie pozostaje bez kary, a cnota bez nagrody. To historie dla tych, którzy lubią się śmiać, lubią się bać, a czasami lubią się wzruszyć i rozmarzyć.