Klasyka polskiej literatury dziecięcej i książka nierozerwalnie związana z dzieciństwem moim i moich rodziców (pamiętają ją też pewnie starsi czytelnicy). A co za tym idzie, również z młodością mojej babci. Przecież to ona uczyła czytać mojego tatę i wujka, a potem mnie - pierwszych liter. Nasz egzemplarz był już mocno zaczytany (a wręcz wyświechtany), mimo to ciągle potrafił oczarować małego czytelnika. Pamiętam, jak zachwycałam się kolorowymi ilustracjami, a zwłaszcza postacią Pani Wiosny. Przerysowywałam ją nawet zawzięcie ołówkiem przez cieniutki arkusz papieru śniadaniowego, a później kolorowałam kredkami. Aż w końcu książka gdzieś się zawieruszyła i do tej pory się nie odnalazła. Przeszukałyśmy szafy, wersalki i strych. Nie ma. A tęsknota za ziemnymi ludkami pozostała… Długo szukałam tej książki w różnych antykwariatach i na aukcjach. Ale albo była niedostępna, albo cena była zaporowa. W końcu przez jakiś przypadek znalazłam całkiem ładnie zachowane, wiekowe wydanie książki na aukcji w zupełnie przyzwoitej cenie! Bez namysłu ją kupiłam i mogę z dumą ustawić na honorowym miejscu w biblioteczce, uprzednio oczywiście czytając ją po raz kolejny. Zauważyłam też, że nie tylko ja odrysowywałam ilustracje Teresy Tyszkiewiczowej…