Rozprawa Grzegorza Raubo spełnia znacznie więcej niż zapowiada: jest bowiem nie tylko rekonstrukcją i wnikliwym omówieniem koncepcji antropologicznych jednego z najwybitniejszych twórców polskich doby baroku. Jest wejrzeniem w filozoficzną i religijną rzeczywistość siedemnastowiecznej Europy i panoramiczną prezentacją zjawisk korespondujących z pisarstwem Stanisława Herakliusza Lubomirskiego. Stanowi imponujący dokument znajomości bezpośredniego przedmiotu badań oraz dowodzi rozległej erudycji w zakresie źródeł historycznych i opracowań współczesnych. [...] Uderza dojrzałością badawczą i wielką kulturą literacką autora. [...] Wybór tematu, jakiego na użytek swojej pracy dokonał Grzegorz Raubo, umożliwił wniknięcie do samego niejako jądra filozoficznej i religijnej myśli czasów baroku. Był to okres wielkich systemów filozoficznych i sporów światopoglądowych. Problematyka antropologiczna zajmowała miejsce wśród kluczowych problemów epoki, występując pod postacią wątków philosophiae recentiorum, uzgadnianych niekiedy z filozofią arystotelesowską. Ranga zagadnień, które przewodzą [...] [autorowi] w jego dociekaniach badawczych sprawia, że rozprawa dotyka najważniejszych i najbardziej newralgicznych zarazem punktów ówczesnego świata idei.