"Badanie radiologiczne w ortopedii", napisane przez rentgenologia i ortopedę, posiadających duże doświadczenia osobiste, jest podręcznikiem, w którym podano cechy rentgenowskie ogólnej patologii kośćca, następstw urazów, zmian zapalnych, martwic, zmian zwyrodnieniowych, guzów, i zmian guzopodobnych, niektórych rzadkich chorób kośćca oraz cechy kostnienia u osób zdrowych, a także niektóre metody radiologicznego badania układu kostnienia. Badanie polega na przechodzeniu przez wybraną część ciała badanego kontrolowanych dawek promieni rentgenowskich (promieni X) rzutowanych na prostpopadłą płaszczyznę z detektorem tych promieni. Najczęściej tym detektorem jest promienioczuła błona fotograficzna (klisza rentgenowska). Wykorzystywana jest różnica w zdolności do pochłaniania promieniowania rentgenowskiego przez różne tkanki. Kość jest najsilniej pochłaniającą promieniowanie rentgenowskie tkanką ustroju. Spowodowane to jest obecnością znacznie większej ilości związków nieorganicznych - soli mineralnych w porównaniu z innymi tkankami. Radiologia – dziedzina medycyny oraz samodzielna specjalizacja lekarska zajmująca się obrazowaniem ciała człowieka, z wykorzystaniem promieniowania rentgenowskiego (tradycyjna rentgenografia, tomografia komputerowa, angiografia), pola magnetycznego – tomografia magnetycznego rezonansu jądrowego oraz ultradźwięków (ultrasonografia). Otrzymany w ten sposób obraz musi zostać jeszcze zinterpretowany przez radiologa, na podstawie czego powstaje dokładny opis zdjęcia ze wszystkimi spostrzeżeniami oraz diagnozą. Obecnie rozwija się również radiologia zabiegowa (interwencyjna, inwazyjna), której przedmiotem jest dokonywanie małoinwazyjnych zabiegów leczniczych np. angioplastyki, obliteracji guzów, celowanego podawania leków. Istotnym przełomem było wprowadzenie radiografii cyfrowej (DR, ang. digital radiology), tj. zastosowania w pełni cyfrowej linii diagnostycznej.