W tej książce Karen Horney zastanawia się nad możliwościami autoanalizy - granicami, w jakich ludzie mogą wykorzystywać techniki psychoanalizy do rozwiązywania swoich problemów. Analizuje siły działające w nerwicy, różne fazy rozumienia, przez które w procesie psychoanalizy przechodzą pacjent i terapeuta, oraz opisuje różnice między rzadkimi a regularnymi seansami autoanalitycznymi i oczekiwania decydujących się na nie osób. Karen Honey polemizuje śmiało tak z podstawowymi założeniami psychoanalizy, jak i z całą jej "kulturą", dzięki czemu poszerza znacznie granice teorii Freuda. Terapia w ujęciu psychoanalitycznym polega w głównej mierze na szczerej rozmowie z analitykiem, krok za krokiem odsłaniającego słabe punkty w konstrukcji sposobu na życie pacjenta, doprowadzając do punktu, w którym dziwaczność tych ostatnich jest widoczna także i dla niego. Niestety wymaga to obecności lekarza i absolutnej szczerości. W książce zastanawia się autorka, czy autentyczną, głęboką psychoanalizę może przeprowadzić pacjent bez udziału analityka. Dochodzi do wniosku, że tak i podaje sposób, jak to wykonać. Czy to zadziała? Raczej wątpię, czy komuś uda się odblokować emocje tylko przez uświadomienie sobie patologii we własnym postępowaniu, albo odtworzeniu przykrej sytuacji z dzieciństwa.