Między 20 grudnia 1963 a 20 sierpnia 1965 r. we Frankfurcie nad Menem odbył się proces członków załogi obozu Auschwitz. Wyjątkowość tego postępowania sądowego i jego polityczne znaczenie, daleko wykraczające poza prawniczy cel procesu, polegały na tym, że sąd niemiecki został zobligowany do zbadania jednej z najstraszliwszych zbrodni, która kiedykolwiek została popełniona (na dodatek właśnie przez Niemców). Protokoły z przesłuchań zmuszają, w dużo większym stopniu niż jakakolwiek próba naukowego opracowania, do zastanowienia się nad pytaniem, dlaczego Auschwitz był w ogóle możliwy. Hermann Langbein urodził się w 1912 r. w Wiedniu. W latach 1938–1939 walczył w szeregach Brygad Międzynarodowych w Hiszpanii. W 1939 r. został internowany we Francji, a po jej zajęciu przez Niemców uwięziony w obozie koncentracyjnym Dachau. W 1942 r. SS przeniosło go do obozu Auschwitz. W sierpniu 1944 r. został przeniesiony do KL Neuengamme i tam doczekał wyzwolenia. Po wojnie poświęcił się publicystycznej walce przeciwko zapomnieniu o masowych mordach dokonywanych w narodowosocjalistycznych obozach koncentracyjnych, ich bagatelizowaniu i zakłamywaniu.