‹ wróć

Jesień w Moskwie przychodzi szybko. W połowie października drzewa już prawie nie mają liści. Nim zdążą pożółknąć, brązowieją. Czerwień, tak pięknie zdobiąca polskie parki, w rosyjskiej stolicy jest nieobecna.

Listopadowe dżdżyste dni przynoszą pierwszy zapach zimy i pierwsze płatki śniegu. Szybko zapadający zmierzch i chłód wyganiają spacerowiczów z moskiewskich deptaków. Na Arbacie pozostają tylko najwytrwalsi sprzedawcy obrazów i antykwariusze.

Borys Anatolijewicz nie rozstawia o tej porze roku sztalug. Nie maluje i nie handluje. Wybiera raczej długie spacery tunelami moskiewskiego metra. "Na głowę nie pada. Jest ciepło, a każda stacja to taka maleńka perełka socrealistycznej sztuki" - przekonuje znajomych, którzy nie bardzo mają ochotę na podziemne eskapady.

Wujek Borka ma rację, bo moskiewska kolejka podziemna uznawana jest, obok tokijskiej i seulskiej, za jedną z trzech największych na świecie.

Dwanaście linii tworzy sieć o długości prawie 310 km. Pociągi zatrzymują się na 186 stacjach, z których 44 uznane zostały za obiekty dziedzictwa narodowego. Władze rosyjskiej stolicy zapowiadają, że do 2020 r. wybudują jeszcze 66 nowych przystanków, dodając 142 km torów.

Moskiewskie metro skrywa wiele tajemnic i stało się inspiracją dla autorów powieści sensacyjnych.

Pierwsze pomysły budowy podziemnej linii kolejowej pojawiły się w 1875 r. Ówczesne władze miasta chciały połączyć Dworzec Kurski z rejonem Marina Roszcza. Tunel miał przebiegać pod placami Łubiańskim i Trubnym. Jednak projekt porzucono, obawiając się trudności technicznych.

Wujek Borka ma swoją teorię na ten temat. Otóż Marina Roszcza to w wolnym tłumaczeniu "zagajnik Marii". Jedna z legend głosi, że w XV w. mieszkał w tym miejscu bojar Fiodor Koszka, który przyjaźnił się z carami.