W istocie kultura europejska i kultura arabska rozwijały się w kontakcie ze sobą. Słownik PWN pozwala zrozumieć lepiej kulturowe bogactwo Arabów - bo świat arabski to więcej niż tylko Alhambra i wzgórza Golan, niż opowieści Szecherezady i wiadomości z dziennika. W słowniku są wszyscy - od Mahometa po Arafata i marokańską feministkę Fatimę Mernissi. Dowiemy się, co łączyło Mickiewicza z literaturą arabską i jak islam widzi Mojżesza, Jezusa czy Marię, których uważamy za wyłączną własność naszej kultury. Słownik objaśnia nie tylko, jakie jest pięć filarów islamu, ale też czym jest Kościół maronicki czy chaldejski. Bo choć to Arabowie dali podwaliny wielkiej cywilizacji arabsko-muzułmańskiej, nie wszyscy muzułmanie są dziś Arabami (zaledwie 18 % ) i nie wszyscy Arabowie wyznają islam (7 % z nich to chrześcijanie). A słowo "Allah" (po arabsku "Bóg") rozbrzmiewa nie tylko w meczetach, ale i w kościołach. Nieocenione są rozdziały ogólne słownika - o filozofii i nauce, literaturze, bankowości czy fundamentalizmie. Choć to ostatnie hasło z niedostatku miejsca rodzi więcej pytań, niż daje odpowiedzi. Np. czemuż właściwie islam miałby "nie współgrać" z demokracją na wzór zachodni? Jeśli Irak ma dziś wojskową dyktaturę, a Maroko autorytarną monarchię, to chyba nie założenia islamu są tego przyczyną, lecz raczej skostniałe struktury społeczne i rywalizacje grup etnicznych czy klanów, na których wspierają się politycy, czyli problemy, jakie trapią większość państw poza Europą, - muzułmańskich albo nie. By rzeczywiście pojąć, jak to jest z islamem, demokracją i fundamentalistami, wciąż zatem najlepiej sięgnąć do II tomu "Podstawowych wiadomości o islamie" prof. Janusza Daneckiego (Dialog, 1997).