Apokryfy Starego Testamentu stanowią tę część literatury światowej, która była do tej pory w naszym rodzimym piśmiennictwie tzw. terra ignota - ziemią nieznaną. Powstały one umownie pomiędzy 200 r. przed Chr. a 100 r. po Chr. i choć były per se literaturą religijną nigdy nie weszły do kanonu Pisma świętego. Jedynie Kościół etiopski zaakceptował do swej Biblii Księgę Henocha. O znaczeniu tej literatury decyduje nie tyle jej przynależność do kanonu Pisma świętego, co sam fakt, że jest ona odbiciem poglądów, które krystalizowały się w pierwszych dwóch wiekach poprzedzających powstanie chrześcijaństwa oraz w I w. po narodzeniu Jezusa Chrystusa. Zainteresowanie apokryfami datuje się na początek XX wieku, chociaż jego pełny rozkwit nastąpił dopiero w połowie stulecia pod wpływem odkrycia rękopisów z Qumran. Okazało się bowiem, że poza Biblią istniało wiele utworów, które wprawdzie do kanonu Pisma świętego nie weszły, ale ze względu na swoją treść i zainteresowanie wyrażały poglądy teologiczne swojego okresu.