Jurij Drużnikow wpisuje się swoją twórczością na długą listę pisarzy wyklętych w byłym Związku Radzieckim. Twórców, którzy – wbrew oficjalnym nakazom komunistycznych władz – nie tylko nie zaprzestali pisania, ale na dodatek publikowali swoje książki w „drugim obiegu” (który notabene pod postacią „samizdatu” pojawił się w ZSRR znacznie wcześniej niż w Polsce). Życiorys Drużnikowa, choć skomplikowany i obfitujący w życiowe zakręty, nie zawiera – na szczęście dla pisarza – tak dramatycznych epizodów, jak biografie Aleksandra Sołżenicyna (którego po wielu latach domowego aresztu siłą deportowano na Zachód), Warłama Szałamowa (osadzonego w syberyjskim łagrze), Władimira Bukowskiego (zamkniętego w „psychuszce” z rozpoznaniem… „schizofrenii bezobjawowej”) czy Wieniedikta Jerofiejewa (wielokrotnie umieszczanego nakazami władz w szpitalach psychiatrycznych). Nie oznacza to jednak, że i on nie zapłacił wysokiej ceny za wierność swoim ideałom. Zakazano mu publikowania w ZSRR, komedię „Nauczyciel się zakochał” – która święciła triumfy na teatralnych deskach – karnie zdjęto z afisza, w końcu wyrzucono autora „Wizy do przedwczoraj” ze Związku Pisarzy, odmawiając jednocześnie zgody na emigrację