Dürer Albrecht (1471-1528), niemiecki malarz i grafik, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli przełomu średniowiecza i renesansu, pierwszy wielki drzeworytnik. Działał głównie w Norymberdze, gdzie stworzył własny, jednolity styl mając za podstawę miejscowe tradycje sztuki późnogotyckiej i wpływy ekspresyjnego realizmu niderlandzkiego. Najwybitniejszym dziełem pierwszego okresu twórczości jest cykl 14 drzeworytów do Apokalipsy (1498) wyróżniający się nowatorstwem techniki drzeworytniczej. W tym czasie powstały też liczne malowane portrety (Autoportret 1498), rysunkowe pejzaże i studia przyrodnicze, miedzioryty (Syn marnotrawny 1496) oraz cykle drzeworytnicze (Pasja Chrystusa 1498-1510 i Życie Marii 1501-1511). Dzięki dwukrotnym podróżom do Włoch (Wenecja, Bolonia), przyswoił sobie zdobycze tamtejszego odrodzenia i zasady wskrzeszonego antyku. Duże znaczenie miał kontakt z dziełami A. Mantegni i Belliniego. Sztuka Dürera stanowi syntezę włoskiego racjonalizmu i humanistycznego dążenia do piękna z północną, jeszcze średniowieczną, głęboką tradycją religijną i problematyką moralną.Dbał o teoretyczną podbudowę twórczości artystów niemieckich, stąd studia nad perspektywą geometryczną i proporcjami ciała ludzkiego, które ujął w traktacie na ten temat, wydanym w 1528. Ponadto Durer udoskonalił technikę drzeworytu klockowego. Szczytowe osiągnięcie to tzw. trzy miedzioryty mistrzowskie - Rycerz ze śmiercią i diabłem (1513), Św. Hieronim w celi (1514), Melancholia (1514), w których Durer wyraża swój pogląd na życie..Dziełem malarskim popierającym idee M. Lutra były dwa obrazy przedstawiające Czterech Apostołów (1526).