Centralnym zagadnieniem twórczości Alberta Camusa jest człowiek. Absurd jego egzystencji, bunt, zdolność do ofiarności i heroicznej walki ze złem, ale także nikczemność, wina, za którą nie ma przebaczenia. Cztery wielkie powieści tego pisarza: "Obcy", "Dżuma", "Upadek" i "Pierwszy człowiek" najpełniej oddają cechy jego pisarstwa ukazującego znaczenie ludzkiego sumienia. Albert Camus /albɛʀ kamy/ (ur. 7 listopada 1913 w Mondovi, zm. 4 stycznia 1960 w Villeblevin) – francuski pisarz, dramaturg, eseista i reżyser teatralny. Urodzony w Algierii, kolonii francuskiej, większość kariery literackiej spędził we Francji. Czołowy reprezentant egzystencjalizmu w literaturze. Uważany za jednego z najwybitniejszych intelektualistów w Europie w II połowie XX wieku. Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1957.