W części ogólnej autorzy omawiają historię akupunktury oraz podstawowe informacje dotyczące techniki i metodyki nakłuwań. W części szczegółowej podano wszystkie metody refleksoterapii, a więc akupunkturę, przyżeganie, elektropunkturę, elektroakupunkturę itd., a także topografię meridianów i punktów nakłuwań oraz przypuszczalny mechanizm ich działania w poszczególnych chorobach. Akupunktura (z łac. acus – igła, punctura – (u)kłucie; ) – technika leczenia, wywodząca się z Dalekiego Wschodu (Chiny, Japonia, Mongolia). Jest obecnie uznawana w wielu krajach jako uzupełnienie medycyny konwencjonalnej, chociaż jej skuteczność jest przedmiotem debat i trwających badań klinicznych. Akupunktura (także termopunktura) to zewnętrzna metoda terapeutyczna, służąca zapobieganiu i leczeniu schorzeń organów wewnętrznych. Polega ona na stymulowaniu akupunktów (miejsc zakończeń nerwowych w skórze lub tkance podskórnej, które poddane nakłuciom, uciskom lub masażowi przenoszą bodźce do określonych organów ciała) lub pewnych części ciała przy pomocy metalowych igieł w celu udrożnienia meridianów (kanałów energetycznych) oraz pobudzaniu krążenia krwi i wzmocnieniu energii qi. Stosowanie akupunktury przynosi następujące efekty: przywraca normalną równowagę fizjologiczną ciała; wzmacnia funkcje układu immunologicznego (np. funkcje ruchome układu siateczkowo-śródbłonkowego); pobudza układ krwionośny i łagodzi ból; naprawia tkanki. W Chińskiej Republice Ludowej akupunktura jest gałęzią tradycyjnej medycyny chińskiej. Jest ona znana pod angielskim skrótem TCM – Traditional Chinese Medicine.