Władysław Eugeniusz Czapliński (ur. 3 października 1905 w Tuchowie, zm. 17 sierpnia 1981 we Wrocławiu) – polski historyk, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego. Był synem Józefa (prawnika, sędziego) i Janiny z domu Kalisz. Ukończył II gimnazjum w Tarnowie (1923), studiował historię i historię literatury na Uniwersytecie Jagiellońskim (1923-1927), m.in. pod kierunkiem Ignacego Chrzanowskiego i Wacława Sobieskiego. Pod opieką Władysława Konopczyńskiego przygotował pracę doktorską Opozycja wielkopolska po krwawym potopie (1660-1668), którą obronił na UJ w 1927. Po studiach pracował jako nauczyciel historii w II gimnazjum w Tarnowie (1927-1929); przez kilka kolejnych lat prowadził badania archiwalne w Berlinie, Wiedniu i Paryżu, odwiedzał również w celach naukowych kraje skandynawskie. Od 1931 był profesorem kilku gimnazjów krakowskich (V, VI i III gimnazjum), a od 1937 – profesorem historii w Państwowym Pedagogium w Krakowie. W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczył w tajnym nauczaniu na poziomie gimnazjalnym i akademickim, pracując oficjalnie jako urzędnik w przedsiębiorstwie Solvay. W pierwszych latach po wojnie powrócił do pracy nauczyciela gimnazjalnego w Krakowie, wykładał także na UJ stosunki polsko-niemieckie w XX wieku oraz zagadnienie sprawy polskiej w latach I wojny światowej; w 1946 przeniósł się do Wrocławia, gdzie został profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie. Kierował Katedrą Historii Nowożytnej (1946-1952), Katedrą Historii Powszechnej (1952-1957), Katedrą Historii Polski i Powszechnej XVI-XVIII Wieku (1957-1969), od 1956 był profesorem zwyczajnym. Wykładał nowożytną historię Danii i Szwecji, stosunki polsko-skandynawskie w XVII wieku, dzieje parlamentaryzmu polskiego XVI-XVII wieku. Przeszedł na emeryturę w 1975.