Skromniejsze pochwały określają go jako „najprzenikliwszego z piszących dzisiaj we Włoszech filozofów politycznych” (Zygmunt Bauman). Filozofię Agambena wyróżnia z jednej strony głęboka erudycja, z drugiej zaś wyważone połączenie eklektyzmu i nowoczesności. Potrafi on w najdawniejszych tekstach i dziełach rozpoznać rozmaite oblicza współczesności, i, będąc doskonale obeznanym z najnowszymi prądami refleksji humanistycznej, posługiwać się wypracowanymi przez nie narzędziami, nie popadając zarazem w żadną ortodoksję. Jest także mistrzem słowa, dzięki czemu swoista archeologia współczesności, jaką uprawia, staje się sama w sobie prawdziwym dziełem sztuki. Profanacje to ostatnia książka Agambena, a zarazem pierwsza, która ukazuje się w Polsce. Składa się na nią dziewięć krótkich, choć pełnych treści esejów filozoficznych, w których autor prowadzi czytelnika przez meandry współczesnego świata, mając za przewodnika pojęcie profanacji. „Sprofanować znaczy przywrócić powszechnemu użytkowi coś, co zostało umieszczone w sferze świętości”. Profanacja, twierdzi Agamben, jest jedynym politycznym obowiązkiem naszych czasów: oznacza akt buntu przeciw wszelkim odmianom fałszywego uświęcenia w ramach instytucji politycznych. W książce znajdziemy także mistrzowsko napisane eseje o geniuszu, pamięci, pożądaniu, parodii, sztuce filmowej i magii.