Ksiazka ta jest opisem moich podrózy do Afganistanu od marca 2002 roku, do sierpnia 2007 roku. Jest to zapis wspomnien zwiazanych z konkretnymi sytuacjami, jakie mialy miejsce podczas tych wizyt, i refleksji zwiazanych z moimi wczesniejszymi pobytami poczynajac od 1976 roku. Kiedy porównywalem stare i nowe notatki, czesto zaskakiwala mnie aktualnosc dawnych zapisów. Ksiazka jest bardzo osobista: opisuje wlasne spostrzezenia i przemyslenia. Wbrew zwyczajowi reporterskiemu narzucam czytelnikowi wlasne zdanie, z którym mozna sie zgodzic lub nie. I tym, sadze, rózni sie od innych publikacji ukazujacych ten kraj. Jest to moje wlasne postrzeganie codziennego zycia i ludzi, z którymi zetknalem sie osobiscie lub tylko o nich slyszalem. Moze ono czytelnika denerwowac, wzbudzac kontrowersyjne opinie co do przedstawionych wydarzen i wysnuwanych przeze mnie wniosków. Staram sie w niej rozprawic ze stereotypem Afganistanu jaki tkwi w naszej europejskiej swiadomosci.Jak kazdy stereotyp jest oparty na emocji, nie zas na rzetelnej wiedzy, jest bardzo szkodliwy. Przeszkadza w dotarciu do racji drugiego czlowieka i czesto prowadzi do wyrzadzenia mu krzywdy. Niestety duza role w utrwalaniu stereotypów odgrywaja radio i telewizja, a slowem pisanym jest bardzo trudno z nimi walczyc. Niemniej kazda próba obalenia oszustwa i przekazanie prawdy o innych kulturach i innych ludziach jest konieczna. Na pewno nie zaszkodzi nikomu, lecz przyniesie troche dobra na tym zakreconym jak domek slimaka swiecie. Bardzo istotnym jest fakt, iz Afganistan jest jednym z najbardziej dynamicznie zmieniajacym sie krajów. Wiele spraw opisywanych na poczatku ksiazki, stracilo swój byt rok lub dwa pozniej. Nastroje polityczne zmieniaja sie szybciej niz mozna bylo sie tego spodziewac. Z gospodarka jest podobnie. Nie ma postaci, organizacji ani tez sily która kontrolowalaby wydarzenia polityczne i ekonomiczne kraju. Po ataku terrorystów na World Trade Center wiadomosci o Afganistanie praktycznie do 2003 roku nie schodzily z pierwszych stron gazet, a w telewizji trafialy na poczatek programu. Ten obraz tak wryl sie ludziom w pamiec, ze powstal stereotyp kraju niebezpiecznego i dzikiego, stereotyp daleki od prawdy, przynoszacy Afganistanowi wielkie szkody. .................................. W latach 1976-77 przebywalem wraz z trójka przyjaciól: Pstyna, Czólkiem i Behemotem, na stypendium naukowym Wydzialu Literatury i Nauk Spolecznych Uniwersytetu w Kabulu. Od tego czasu Afganistan jest moja druga ojczyzna. Wszystko, co sie wtedy wydarzylo i co dzieje sie tam obecnie, ma dla mnie znaczenie osobiste; marze, by wreszcie w tym kraju nastal spokój i zebym mógl tam wyjechac ponownie