Józef Henryk Kallenbach (ur. 24 listopada 1861 w Kamieńcu Podolskim, zm. 12 września 1929 w Krakowie) – polski historyk literatury polskiej, wydawca, profesor, rektor Uniwersytetu Jagiellońskieg. W rodzinnym Kamieńcu był częstym gościem w dworku dr. Rolle, którego opowieści o dziejach Podola zaraziły go miłością do kultury polskiej[1]. W 1880 zdał chlubnie egzamin dojrzałości w C. K. IV Gimnazjum we Lwowie[2]. Studiował w Warszawie, Paryżu i w Krakowie, gdzie habilitował się w zakresie literatury polskiej. W latach 1886–1889 pracował w Bibliotece Akademii Umiejętności w Krakowie[3]. Od 1885 wykładał jako profesor nadzwyczajny, następnie profesor nadzwyczajny na szwajcarskim Uniwersytecie we Fryburgu, później był profesorem historii literatury polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, Uniwersytetu Wileńskiego, od 1904 Uniwersytetu Lwowskiego, od 1920 Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie był rektorem w latach 1928-1929[4]. Wykładał literaturę polską przedrozbiorową i romantyzm. W okresie lwowskim Kallenbach badał przede wszystkim twórczość Mickiewicza i Krasińskiego, zajął się też Słowackim. Jego prace dotyczące literatury staropolskiej są po dziś dzień cennym źródłem historycznym.