Zarys historji wojskowości w Polsce 1949 r

Syn Adolfa Józefa i Heleny ze Sroczyńskich. Po śmierci ojca (1888) zamieszkał z matką w Bolesławiu pod Tarnowem. W 1903 ukończył gimnazjum klasyczne w Tarnowie i rozpoczął studia historii na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Franciszka Józefa we Lwowie. Od lat gimnazjalnych zaangażowany w działalność rewolucyjną i niepodległościową. Był działaczem tarnowskiego koła „Promienistych”, konspiracyjnej organizacji akademickiej o kierunku demokratycznym i socjalistycznym. Został wkrótce jej liderem. W 1904 przystąpił do „Nieprzejednanych”, grupy o charakterze wojskowym. Brał udział w rewolucji 1905 roku. Działając z ramienia Polskiej Partii Socjalistycznej w Częstochowie, został aresztowany pod koniec 1905 i osadzony w więzieniu w Piotrkowie Trybunalskim. W 1907 wstąpił do partii PPS-Frakcja Rewolucyjna. W 1908 we Lwowie, wraz z Mieczysławem Dąbkowskim, Władysławem Sikorskim, Kazimierzem Sosnkowskim i Józefem Piłsudskim, założył Związek Walki Czynnej, w 1910 współorganizował zaś Związek Strzelecki „Strzelec”. W tym samym czasie studiował, w 1909 uzyskał tytuł doktora historii na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Franciszka Józefa we Lwowie, w 1912 złożył egzamin nauczycielski i rozpoczął pracę w tym zawodzie. Po wybuchu I wojny światowej od sierpnia do października 1914 był szefem sztabu, a następnie komendantem Okręgu Lwowskiego Związku Strzeleckiego, a do stycznia 1915 pracował w stopniu porucznika w Departamencie Wojskowym Naczelnego Komitetu Narodowego[7]. Był żołnierzem I Brygady Legionów Polskich i Polskiej Siły Zbrojnej. Początkowo był dowódcą kompanii, a później VI batalionu 1 pułku walcząc z nim pod Kostiuchnówką nad Styrem[7]. W okresie od 1 lutego do 15 marca 1917 był słuchaczem Kursu Wojenny Oficerów Sztabu Generalnego w Warszawie, a od marca był adiutantem II Brygady Legionów. Był pracownikiem Biura Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu od 27 lipca do 22 sierpnia 1917. 31 sierpnia 1917 został pierwszym komendantem Szkoły Podchorążych w Ostrowi Mazowieckiej i był nim do grudnia 1918. Na tym stanowisku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Reskryptem Rady Regencyjnej z 15 października 1918 roku został awansowany na podpułkownika Sztabu Generalnego podległego jej Wojska Polskiego. W grudniu 1918 mianowany był na zastępcę szefa Sztabu Generalnego WP. Był również inspektorem szkół piechoty