W konsekwencji zmian czynników wpływających na kształtowanie konstrukcji meblarskich pewne z nich zanikały, ustępując miejsca nowym, bardziej adekwatnym do nowych warunków.

Stosunkowo znaczny rozwój konstrukcji meblarskich przypada na okres starożytności, zaś pewne zahamowania na początek średniowiecza. Natomiast czasy nowożytne — aż po przełom XIX i XX w. — znamionuje wprawdzie powolny, ale niemal stały postęp w zakresie rzemieślniczych konstrukcji meblarskich. Przekształcenie się części rzemiosła stolarskiego w przemysł zapoczątkowało rozwój konstrukcji meblarskich przemysłowych. Nastąpiło to — w odniesieniu do mebli giętych — w drugiej połowie XIX w., a w odniesieniu do mebli stolarskich — w pierwszej połowie XX w. Rozwój poszczególnych rodzajów mebli (krzeseł, stołów, szaf itp.), czy też całych ich grup (meble szkieletowe, meble skrzyniowe), nie zawsze w przeszłości odbywał się jednocześnie i równomiernie. Na przykład w starożytności rozwój konstrukcji mebli szkieletowych był bardziej zaawansowany niż mebli skrzyniowych, zaś w średniowieczu szybciej rozwijały się konstrukcje mebli skrzyniowych. Natomiast wysoki poziom konstrukcji tapicerskich części mebli, jaki obserwujemy w starożytności, został powtórnie osiągnięty dopiero w XVIII w.